w Krajowym Rejestrze Sądowym - w przypadku dłużników zarejestrowanych w KRS - status dłużnika można sprawdzić na stronie internetowej ekrs.ms.gov.pl. Krok 3. Zadecyduj, czy skorzystasz z ulgi. UWAGA! Ulga na złe długi to PRAWO wierzyciela. To wierzyciel decyduje, czy z niego skorzysta. To oznacza, że podatnicy, którzy nie skorzystali z ulgi na złe długi w terminie dwóch lat ze względu na ówczesne brzmienie ustawy o VAT, mogą jeszcze odzyskać podatek, powołując się na wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 15 października 2020 r. w sprawie C-335/19. W przypadku wykrycia braku dokumentów korygujących program zaproponuje przejście do okna Ulga na złe długi. Przygotowanie deklaracji - tryb automatyczny. Deklaracja VAT-ZD jest dostępna wyłącznie w kontekście deklaracji VAT-7, VAT-7D lub VAT-7K. Aby ją wypełnić, należy utworzyć deklarację VAT-7. Ulga na złe długi - ujęcie w deklaracji przez wierzyciela Biuletyn Informacyjny dla Służb Ekonomiczno - Finansowych nr 27 (1178) z dnia 20.09.2023, strona 30 Dlatego też, by móc bezproblemowo skorygować deklaracje w zakresie ulgi na złe długi dotyczącej okresu sprzed 2020 roku, podatnicy powinni wyrobić się do końca roku 2023. • Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 31 sierpnia 2023 r., sygn. akt I FSK 305/19. • Wyrok WSA w Warszawie z 24 kwietnia 2023 r., sygn. akt III SA/Wa 2437/22. Umorzenie należności objętych odpisem aktualizującym. Księgowania: Rok 2014. Rok 2016. Umorzenie należności objętej wcześniej odpisem aktualizującym zaliczonym do kosztów uzyskania przychodów powoduje konieczność wykazania przychodu na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 7b ustawy o PDOF (odpowiednio art. 12 ust. 1 pkt 4d ustawy o PDOP) oraz jednocześnie uprawnia do wykazania kosztu . - Ustawa o rachunkowości wskazuje tylko ogólne zasady dokonywania odpisów aktualizujących. Powinny one zostać doprecyzowane w polityce rachunkowości. Jakie rozwiązania przyjmują w niej firmy? Odpowiada Odpowiada Ireneusz Czapski Menedżer w Baker Tilly Poland : W praktyce można wyodrębnić trzy podejścia. Pierwsze to podejście indywidualne. Polega ono na odrębnej analizie każdej wierzytelności. Bierze się wtedy pod uwagę różne czynniki, np. upływ terminu płatności i dotychczasowe doświadczenia we współpracy z danym kontrahentem. Jest to pracochłonne. W praktyce taka analiza jest możliwa przede wszystkim w firmach, które zawierają niewielką liczbę transakcji opiewających na znaczne kwoty. Druga metoda polega na ustaleniu ścisłych reguł tworzenia odpisów aktualizujących. Zwykle wysokość odpisu uzależniona jest od tego, jak bardzo wierzytelność jest przeterminowana. Przyjmuje się na przykład, że na należności przeterminowane powyżej 60 dni tworzony jest 10-proc. odpis. Gdy nie są one spłacane przez sześć miesięcy, wzrasta on do 50 proc., a po roku odpis jest równy wysokości wierzytelności. Ireneucz Czapski Jak prezentować w bilansie Zgodnie z art. 35b ust. 1 ustawy o rachunkowości wartość należności aktualizuje się, uwzględniając stopień prawdopodobieństwa ich zapłaty, poprzez dokonanie odpisu aktualizującego w odniesieniu do: 1) należności od dłużników postawionych w stan likwidacji lub w stan upadłości – do wysokości należności nieobjętej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności, zgłoszonej likwidatorowi lub sędziemu komisarzowi w postępowaniu upadłościowym; 2) należności od dłużników w przypadku oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego – w pełnej wysokości należności; 3) należności kwestionowanych przez dłużników oraz z zapłatą których dłużnik zalega, a według oceny sytuacji majątkowej i finansowej dłużnika spłata należności w umownej kwocie nie jest prawdopodobna – do wysokości niepokrytej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności; 4) należności stanowiących równowartość kwot podwyższających należności, w stosunku do których uprzednio dokonano odpisu aktualizującego – w wysokości tych kwot, do czasu ich otrzymania lub odpisania; 5) należności przeterminowanych lub nieprzeterminowanych o znacznym stopniu prawdopodobieństwa nieściągalności w przypadkach uzasadnionych rodzajem prowadzonej działalności lub strukturą odbiorców – w wysokości wiarygodnie oszacowanej kwoty odpisu, w tym także ogólnego, na nieściągalne należności. A na czym polega trzecia metoda? Jest połączeniem dwóch poprzednich. Wtedy firma, co do zasady, przyjmuje bowiem tworzenie odpisów na podstawie ściśle określonych kryteriów. Jednocześnie w polityce rachunkowości postanawia się, że część wierzytelności jest analizowana indywidualnie. Zwykle chodzi o wierzytelności powyżej pewnej kwoty lub specyficzne, np. kontrahent został postawiony w stan upadłości bądź likwidacji. Która z tych metod jest najlepsza? Każda ma wady i zalety. Zależy to od specyfiki firmy. Trudno sobie wyobrazić, że sieć hurtowni o rocznych obrotach liczonych w milionach złotych współpracująca z kilkoma tysiącami klientów będzie na koniec roku analizować indywidualnie każdą z wierzytelności, nawet jeśli chodzi o kilkaset złotych. Byłoby to bowiem zbyt pracochłonne. Inaczej będzie w spółce zajmującej się działalnością budowlaną, która jest podwykonawcą przy budowie dróg i wystawia tylko kilka faktur w roku dla dwóch odbiorców. Trzeba jednak przyznać, że z perspektywy audytora sprawozdania finansowego lepsza wydaje się metoda tworzenia odpisów oparta na ściśle określonych kryteriach. Dlaczego? Kryteria tworzenia odpisów są ściśle ustalone i zapisane w polityce rachunkowości. Odpisy aktualizujące tworzone na podstawie tak zapisanych reguł są łatwiejsze do weryfikacji. Możliwości wpływania na wynik finansowy spółki są wtedy o wiele mniejsze. Minimalizacji ulega w tym przypadku czynnik subiektywnej oceny ryzyka nieściągalności przez zarząd. Jakie błędy popełniają firmy w polityce rachunkowości, kształtując zasady dokonywania odpisów aktualizujących? Zwykle polegają one na niedostatecznym uregulowaniu tego zagadnienia. W polityce rachunkowości powinny się znaleźć konkretne wskazówki, na podstawie których np. dział finansowo-księgowy decyduje o dokonaniu odpisu i jego wysokości. Ma to być swego rodzaju algorytm postępowania, który nie pozostawia zbyt dużej swobody osobom podejmującym decyzję w tym zakresie. Tymczasem w przyjętych w firmie zasadach rachunkowości dość często można znaleźć tylko ogólne informacje, które są niewiele bardziej precyzyjne niż postanowienia ustawy o rachunkowości. Na jakie inne nieprawidłowości natrafiają biegli rewidenci? Zasadą jest, że weryfikacja odpisów aktualizujących zajmuje audytorom znaczną część czasu przeznaczonego na badanie sprawozdania finansowego. Dotyczy to szczególnie firm, które stosują metodę weryfikacji polegającą na analizie indywidualnej wierzytelności. Tłumaczą one czasem, że nie tworzą odpisu, bo ten kontrahent zawsze płaci z opóźnieniem. Uważają, że nie ma znaczenia fakt, że zwykle spóźniał się kilka dni, a teraz jest to już pół roku. Odpisy aktualizujące budzą więc wiele wątpliwości i jest to jeden z obszarów badania, w których znajdowanych jest najwięcej nieprawidłowości. Wynikają one z braku współpracy różnych działów firmy, np. do księgowości nie docierają informacje z departamentu sprzedaży, że wstrzymano dostawy do jednego z kontrahentów, ponieważ przestał regulować swoje zobowiązania, albo kancelaria prawna obsługująca firmę nie przesyła jej informacji, że kontrahent został postawiony w stan upadłości. Czasem jest już pewne, że kontrahent nie zapłaci wierzytelności, np. zakończyło się postępowanie upadłościowe. Jednym z warunków zaliczenia takiej kwoty do kosztów podatkowych jest ujęcie tej należności jako nieściągalnej w księgach rachunkowych. Jak to wygląda w praktyce? Zawsze w pierwszej kolejności tworzony jest odpis aktualizujący wierzytelność. Należność nie staje się bowiem nieściągalna z dnia na dzień. Najpierw do wierzyciela docierają różne informacje, że spłata całej kwoty nie jest prawdopodobna, np. o rozpoczęciu postępowania upadłościowego. Warto zauważyć, że o ile utworzenie odpisu aktualizującego może następować automatycznie po zaistnieniu przesłanek wskazanych w polityce rachunkowości, o tyle decyzja o uznaniu wierzytelności za nieściągalną ma charakter biznesowy. Ostateczny głos zwykle ma więc zarząd firmy, który podejmuje decyzje na podstawie analiz przygotowanych przez dział finansowo-księgowy. Jak wyglądają w takiej sytuacji zapisy księgowe? Art. 35b ust. 3 ustawy o rachunkowości mówi, że należności umorzone, przedawnione lub nieściągalne zmniejszają dokonane uprzednio odpisy aktualizujące ich wartość. Oznacza to, że z ewidencji księgowej zniknie zarówno wierzytelność, jak i odpis. Z punktu widzenia rozliczeń podatkowych warto czasem również umorzyć wierzytelność, zanim dojdzie do jej przedawnienia. Dzięki temu można ją zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Czy firmy często stosują to rozwiązanie? Nie, takie rozwiązanie nie jest stosowane zbyt często. Zarząd osoby prawnej, decydując się na umorzenie wierzytelności, tak naprawdę rezygnuje bowiem z części jej majątku. Może się więc pojawić zarzut działania na szkodę spółki z lub akcyjnej. Nieco inaczej wygląda sytuacja, gdy chodzi o księgi rachunkowe osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą. Przedsiębiorca indywidualny może umorzyć przysługującą mu wierzytelność związaną z prowadzoną firmą bez narażania się na zarzut niegospodarności lub działania na szkodę. W rozliczeniu roku 2022 (zeznanie składane w 2023 r.) podatnicy powracający do Polski mają możliwość korzystać ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych (PIT) w Polsce. Zwolnienie z podatku stosować można wyłącznie w przypadku zmiany rezydencji podatkowej, a zatem powrót do Polski jedynie z krótkotrwałego wyjazdu zarobkowego nie będzie uprawniał do preferencji podatkowej. Zwolnienie z podatku obejmuje przychody (kwota wynagrodzenia brutto) podatnika, który przeniósł miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przy czym zwolnione są przychody do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 85 528 zł. Kwota ta może być uzyskana otrzymana lub postawiona do dyspozycji z tytułu zarobku: ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej i spółdzielczego stosunku pracy, z umów zlecenia, z pozarolniczej działalności gospodarczej opodatkowanej według skali podatkowej, liniowo lub 5% stawką w ramach IP BOX (kwalifikowanych praw własności intelektualnej), a także opodatkowane ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych. Zwolnienie obejmuje całość przychodów podatnika od roku zmiany rezydencji, a zatem: przychodów z zagranicy z tego roku, przychodów krajowych z tego roku. Zwolnienie stosować należy w czterech kolejno po sobie następujących latach podatkowych, licząc od początku roku, w którym podatnik przeniósł to miejsce zamieszkania, albo od początku roku następnego. Zwolnione z podatku będą zarobki które uzyskiwane są tylko po przeniesieniu miejsca zamieszkania, z roku zmiany rezydencji i lat następnych, po roku przeniesienia. Oznacza to, że część wynagrodzeń sprzed zmiany rezydencji nie podlega zwolnieniu (zwolnione są przychody podatnika, który przeniósł miejsce zamieszkania, a nie takiego, który dopiero ją przeniesie). Podatnik sam wybiera, czy chce stosować zwolnienie od początku roku przeniesienia miejsca zamieszkania, czy też od roku kolejnego. Zwolnienie może być łączone co do źródeł przychodów, tzn. podatnik może prowadzić działalność gospodarczą i jednocześnie uzyskiwać przychody z umowy o pracę lub zlecenie. Całość podlega zwolnieniu z podatku dochodowego. Jeżeli poza wymieniony przychodami, podatnik posiada również inne, to powinien je opodatkować na zasadach ogólnych, tzn płacić standardowo podatek z ich tytułu. Najlepszy i najprostszy sposób na Nowy Polski Ład - Program e-pity® Nie musisz znać się na PIT'ach i zmianach, jakie wnosi Nowy Polski Ład. Oblicz wygodnie wysokość Twojego podatku PIT kompleksowo razem z wszystkimi ulgami, odliczeniami i kwotą wolną od podatku. Zadbaj o najwyższy i najszybszy zwrot podatku z PIT do 45 prostu oblicz Twój e-PIT w Programie e-pity 2022 i wyślij e-PIT online » Warunki zwolnienia podatkowego Zwolnienie przysługuje jeśli: w wyniku przeniesienia miejsca zamieszkania do RP podatnik podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu oraz podatnik nie miał miejsca zamieszkania na terytorium RP w okresie obejmującym: trzy lata kalendarzowe poprzedzające bezpośrednio rok, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz okres od początku roku, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, do dnia poprzedzającego dzień, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz podatnik: posiada obywatelstwo polskie, Kartę Polaka lub obywatelstwo kraju UE, EOG albo Konfederacji Szwajcarskiej, lub miał miejsce zamieszkania: nieprzerwanie co najmniej przez okres 3 lat poprzedzających dany rok oraz okres od początku roku do dnia poprzedzającego dzień zmiany miejsca zamieszkania - w państwie UE, EOG, Konfederacji Szwajcarskiej, Australii, Republice Chile, Państwie Izrael, Japonii, Kanadzie, Meksykańskich Stanach Zjednoczonych, Nowej Zelandii, Republice Korei, Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej lub Stanach Zjednoczonych Ameryki, lub na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieprzerwanie przez co najmniej 5 lat kalendarzowych poprzedzających okres wskazany powyżej, oraz posiada certyfikat rezydencji lub inny dowód dokumentujący miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w okresie niezbędnym do ustalenia prawa do tego zwolnienia, oraz Zwolnienie przysługuje wyłącznie raz - w efekcie nie będzie można z niego skorzystać w sytuacji, gdy uprzednio, w całości lub w części zwolnienie zostało już rozliczone a podatnik ponownie przeniesie miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Niewykorzystany limit zwolnienia przepada, nie przechodzi na lata kolejnelub nie może być wykorzystany przy ponownej zmianie rezydencji podatkowej. Przeczytaj więcej o obowiązku rozliczania się w Polsce z zagranicznych dochodów Zwolnienie (ulga) dla osób do 26 ulga na 4+ oraz ulga na powrót do kraju na raz Zwolnienia podatkowe: dla osób do 26 r. ż., w związku z wychowywaniem 4 i kolejnych dzieci, związane z powrotem do Polski i zmianą rezydencji podatkowej można łączyć, jednak suma przychodów zwolnionych od podatku nie może w roku podatkowym przekroczyć kwoty 85 528 zł. Ryczałt od wynagrodzeń zagranicznych Oprócz zwolnienia z opodatkowania, podatnicy decydujący się zmienić swoją rezydencję podatkową i płacić podatek w Polsce, mają możliwość skorzystać z opodatkowania ich przychodów w formie ryczałtu (tj. stałej kwoty, w wysokości niezależnej od tego, ile faktycznie zarobią). Ryczałt opłacany jest od przychodów z zagranicy, jest więc rozwiązaniem równoległym do zwolnienia z podatku, o którym mowa powyżej. Możliwe jest objęcie przychodów krajowych zwolnieniem a zagranicznych - ryczałtem. Tym niemniej ryczałt opłacalny jest jedynie u osób ze znaczną wysokością przychodów. Warunki opodatkowania ryczałtem: Opodatkowaniu ryczałtem od przychodów zagranicznych osób przenoszących miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, może podlegać podatnik, który spełnia łącznie następujące warunki: do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym, w którym przeniósł miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, złoży urzędowi skarbowemu oświadczenie o wyborze opodatkowania ryczałtem według ustalonego wzoru (oświadczenie dotyczy całego okresu opodatkowania ryczałtem przychodów zagranicznych polskiego rezydenta), nie posiadał miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez co najmniej pięć z sześciu lat podatkowych poprzedzających bezpośrednio rok podatkowy, w którym przeniósł miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Do oświadczenia podatnik dołącza certyfikat rezydencji lub inny dowód dokumentujący miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w okresie przed zmianą rezydencji na polską. Jeśli osoba, która zmieni rezydencję oprócz przychodów zagranicznych będzie uzyskiwała również przychody podlegające opodatkowaniu w Polsce, to nie będą one objęte ryczałtem. Od ich wysokości należy zapłacić podatek na ogólnych zasadach. Podobnie opodatkowaniu podlegać będą przychody z zagranicznej jednostki kontrolowanej (wykazywane na PIT-CFC). Przychodów opodatkowanych ryczałtem nie łączy się z innymi dochodami (przychodami) i nie wykazuje się w zeznaniach podatkowych oraz księgach podatkowych. Należy natomiast posiadać dokumentację ich uzyskiwania - celem ustalenia ich pochodzenia, wysokości oraz okresu uzyskania przychodów zagranicznych. Ryczałt wynosi 200 000 zł za rok podatkowy niezależnie od wysokości uzyskanych w tym roku przychodów zagranicznych. Wpłacać go należy w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. W najnowszym wyroku Naczelny Sąd Administracyjny (NSA) uznał jednak, że warunek wynikający z art. 89 a ust 2 pkt 5 ustawy o VAT nie narusza postanowień unijnej dyrektywy. Funkcjonująca w Polsce ulga w VAT na złe długi, polegająca na możliwości obniżenia podstawy opodatkowania przez sprzedawcę (wierzyciela), gdy nie otrzymał należności od nabywcy (dłużnika), oparta jest na Dyrektywie Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: dyrektywie VAT), a ściślej na jej art. 90 ust. 1, zgodnie z którym „W przypadku anulowania, wypowiedzenia, rozwiązania, całkowitego lub częściowego niewywiązania się z płatności lub też w przypadku obniżenia ceny po dokonaniu dostawy, podstawa opodatkowania jest stosownie obniżana na warunkach określonych przez państwa członkowskie”. Jak widać, przepis dyrektywy nie określa warunków stosowania ulgi na złe długi, pozostawiając tę kwestię regulacjom krajowym. Na takim gruncie może powstać, i często zresztą powstaje, wątpliwość, czy regulacja krajowa ustanawiająca szczegółowe przesłanki stosowania danej instytucji jest zgodna z ogólnymi zasadami unijnego prawa podatkowego, czyli z zasadą neutralności i proporcjonalności. Taka wątpliwość powstała w odniesieniu do art. 89a ust 2 pkt 5 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: ustawy o VAT), w myśl którego ulgę na złe długi można stosować, jeżeli „od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata [obecnie ustawa o VAT przewiduje 3 lata], licząc od końca roku, w którym została wystawiona”. Czy ustawienie tego terminu jako warunku ograniczającego czasowo stosowanie ulgi narusza wspomniane zasady, a tym samym prawo unijne? Nieprawidłowa implementacja? Orzecznictwo sądów administracyjnych jest podzielone. Są orzeczenia, które uznają to ograniczenie za zgodne z prawem unijnym, jak np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 18 maja 2021 roku (sygn. I SA/Gd 185/21) twierdząc, że termin dwuletni [obecnie ustawa o VAT przewiduje 3 lata] wskazany w art. 89a ust 2 pkt 5 ustawy o VAT jest terminem „rozsądnym” i „równoważnym”, umożliwiającym, z jednej strony, skorzystanie przez podatnika z jego uprawnień bez większych trudności i wystarczającym do tego, żeby staranny podatnik skorzystał z omawianej ulgi, a z drugiej strony umożliwiającym również organowi podatkowemu skontrolowanie prawidłowości dokonanej korekty przed upływem pięcioletniego terminu przedawnienia. W podobnym tonie wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 25 lutego 2021 roku (sygn. III SA/Wa 581/20), który wskazał, że z punktu widzenia celów dyrektywy VAT, zasady neutralności podatku VAT i zasady proporcjonalności nie sposób uznać, że regulacja w art. 89a ust 2 pkt 5 ustawy o VAT jest efektem nieprawidłowej implementacji art. 90 ust. 1 dyrektywy. Czytaj więcej Korekta pliku JPK a czynny żal Podczas prowadzenia działalności gospodarczej zdarzają się sytuacje, że podatnik popełni błąd przy tworzeniu jednolitego pliku kontrolnego (JPK). Co należy wtedy zrobić i co się zmieni od 1 stycznia 2022 r.? W orzecznictwie pojawiły się także poglądy o niezgodności unormowań krajowych w szczególności z zasadą proporcjonalności. W ich świetle zatem polski podatnik VAT może korzystać z tej ulgi także po jego upływie (np. wyrok WSA w Gliwicach z 23 marca 2017 r. sygn. III SA/Gl 1411/16, czy też wyrok NSA z 19 sierpnia 2016 r., sygn. I FSK 126/15). Jak wskazywał Naczelny Sąd Administracyjny (NSA) w powołanym wyżej wyroku „Wykładnia przepisów, skutkująca "sankcją", polegającą na odmowie prawa do powyższej korekty deklaracji poprzez skorzystanie z uprawnienia do tzw. "ulgi na złe długi" w prawidłowym okresie rozliczeniowym – po upływie terminu z art. 89a ust 2 pkt 5 ustawy o VAT – musi być uznana za niezgodną z zasadą proporcjonalności, gdy nie stwierdzono oszustwa ani uszczerbku dla budżetu państwa.” TSUE rozstrzygnął wątpliwości Wydawało się że orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) z 15 października 2020 r. w sprawie C-335/19 (Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny), choć odnoszące się jedynie do warunków statusu dłużnika i wierzyciela w chwili realizacji ulgi przechyli szalę niekorzystnych rozstrzygnięć sądowych, dotyczących zgodności warunku ograniczającego objęcie ulgą jedynie faktur, co do których od ich wystawienia nie upłynęło 2 lata [obecnie ustawa o VAT przewiduje 3 lata]. W orzeczeniu TSUE wskazał, że polskie przepisy ustanawiające zakaz skorzystania przez wierzyciela z ulgi na złe długi, w sytuacji w której: - dłużnik jest w postępowaniu upadłościowym albo restrukturyzacyjnym; - dłużnik nie jest zarejestrowany dla celów VAT, - wierzyciel nie jest zarejestrowany dla celów VAT, są niezgodne z regulacjami unijnymi. Wyrok ograniczał się do tylko tego aspektu, bowiem był związany treścią pytania prejudycjalnego zadanego przez Naczelny Sąd Administracyjny (NSA), nie rozważał bezpośrednio innych warunków do skorzystania z ulgi na złe długi (w tym warunku, że od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie może upłynąć 2 lata [obecnie ustawa o VAT przewiduje 3 lata], licząc od końca roku, w którym ją wystawiono). Niemniej jednak opierając się na treści uzasadnienia jedynie wzmocniły się wątpliwości, co do zgodności unormowań ustawy krajowej z przepisami unijnymi. W świetle orzecznictwa TSUE podatnik powinien bowiem jedynie wykazać, że płatność nie została otrzymana i wydaje się, że powinien mieć on czas na korektę podstawy opodatkowania, bo taką pozostaje również ulga za złe długi do upływu okresu przedawnienia. Trybunał w orzeczeniu wskazał, że mając na uwadze, iż przepisy art. 90 ust. 1 oraz art. 273 dyrektywy VAT, poza określonymi w nich ograniczeniami nie precyzują, ani warunków, ani obowiązków, jakie mogą wprowadzić państwa członkowskie, należy stwierdzić, że przepisy te przyznają państwom członkowskim zakres swobodnego uznania, w szczególności w odniesieniu do formalności, jakie muszą zostać dochowane przez podatników względem organów podatkowych celem obniżenia podstawy opodatkowania. Czytaj więcej Błędny NIP na fakturze – korekta pliku JPK? Faktura powinna być sporządzona w sposób bezbłędny i rzetelny i odzwierciedlać zdarzenia gospodarcze, które miały miejsce. Co powinien zrobić przedsiębiorca, który jednak otrzyma fakturę z błędnym numerem NIP? Kiedy potrzebna jest korekta pliku JPK? Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej podkreślił, że z jego orzecznictwa wynika jednak, że przepisy, których celem jest zapobieganie oszustwom podatkowym i unikaniu opodatkowania, zasadniczo mogą ustanawiać odstępstwa od przestrzegania zasad dotyczących podstawy opodatkowania jedynie w granicach tego, co jest bezwzględnie konieczne dla osiągnięcia tego szczególnego celu. Powinny one bowiem w możliwie najmniejszym stopniu naruszać cele i zasady dyrektywy VAT i w związku z tym nie mogą być wykorzystywane w sposób, który podważałby neutralność VAT (wyrok z 6 grudnia 2018 r., Tratave, C‑672/17, EU:C:2018:989, pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo). W konsekwencji konieczne jest, aby formalności, jakie mają spełnić podatnicy, by móc skorzystać przed organami podatkowymi z prawa do obniżenia podstawy opodatkowania VAT, ograniczały się do formalności umożliwiających wykazanie, że po zawarciu transakcji zapłata części lub całości wynagrodzenia ostatecznie nie zostanie otrzymana. W tym zakresie zadaniem sądów krajowych jest zbadanie, czy jest tak w przypadku tych przewidzianych przez dane państwo członkowskie formalności Artykuł 90 ust. 2 dyrektywy VAT zezwala państwom członkowskim na odstępstwo, w przypadku całkowitego lub częściowego niewywiązania się z płatności ceny transakcji, od zasady, o której mowa w tym przepisie. Czytaj więcej Trybunał dokonał głębokich rozważań, w świetle których stwierdził, że na zadane przez NSA pytania należy odpowiedzieć, że artykuł 90 dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym, które uzależniają obniżenie podstawy opodatkowania podatkiem od wartości dodanej (VAT) od warunku, by w dniu dostawy towaru lub świadczenia usług, a także w dniu poprzedzającym dzień złożenia korekty deklaracji podatkowej mającej na celu skorzystanie z tego obniżenia dłużnik był zarejestrowany jako podatnik VAT i nie był w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji, zaś wierzyciel był w dniu poprzedzającym dzień złożenia korekty deklaracji podatkowej nadal zarejestrowany jako podatnik VAT. – Patrząc z perspektywy ducha i podstawowych założeń systemu VAT w Europie (i nie tylko), należy zgodzić się ze stanowiskiem Trybunału, albowiem nie można obarczać przedsiębiorcy, podatnika VAT, koniecznością zapłaty podatku VAT, który jest przecież podatkiem od konsumpcji – tłumaczy Iwona Skrok, doradca podatkowy z Lublina. Wykładnia NSA W wyroku z 23 listopada 2021 r. (sygn. I FSK 391/17) Naczelny Sąd Administracyjny wypowiedział się w kwestii zgodności z prawem UE przepisów polskiej ustawy o VAT uzależniającej możliwość skorzystania z ulgi na złe długi od terminu, który upłynął od wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność objętą ulgą niekorzystnie dla podatników. Sprawa dotyczyła spółki, która twierdziła, że zasady neutralności i proporcjonalności decydujące o prawidłowym funkcjonowaniu systemu VAT dają jej prawo do skorzystania z ulgi na złe długi, nawet jeśli dłużnik został wykreślony z rejestru czynnych podatników VAT i po upływie 2 lat [obecnie ustawa o VAT przewiduje 3 lata] liczonych od końca roku kalendarzowego, w którym wystawiła faktury. Czytaj więcej Przedsiębiorco zostałeś oszukany? Nie zapłacisz VAT-u W sytuacji, gdy przedsiębiorca stanie się ofiarą oszustwa np. ktoś podszyje się pod podmiot gospodarczy i wyłudzając towar za niego nie zapłaci, to nie musi płacić podatku VAT za skradzione dobra. Tak orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi. Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że warunek uzależniający skorzystanie przez wierzyciela z ulgi na złe długi od tego, czy na dzień poprzedzający dzień skorzystania z ulgi dłużnik jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT jest niezgodny z prawem unijnym, co wynikało wprost ze wskazanego orzeczenia. Sąd jednak nie podzielił stanowiska firmy, że również warunek ograniczający korzystanie z ulgi w określonym przez ustawę krajową czasie również trudno pogodzić z zasadami proporcjonalności. Nadzieja dla firm w pytaniu – Trudno się zgodzić z zapadłym orzeczeniem. Wydawało się, że na kanwie uzasadnienia wyroku TSUE w sprawie C-335, na które oczekiwał NSA, w tym celu zawieszając postępowanie w tej sprawie do czasu wydania wyroku przez Trybunał, że NSA rozważy zadanie kolejnego pytania prejudycjalnego, w szczególności czy nie pozostaje w sprzeczności z prawem Unii, w tym zasadą proporcjonalności i neutralności 2-letni termin na skorzystanie z ulgi skoro inne przypadki korygowania podstawy opodatkowania w prawie krajowym są objęte 5-letnim terminem przedawnienia i czy rzeczywiście tak skrócony okres ubiegania o ulgę służy zapobieganiu oszustwom i nadużyciom – tłumaczy Iwona Skrok. I dodaje: – Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej odgrywa ogromną rolę w europejskim systemie VAT, a przepisy dotyczące podatków zharmonizowanych w UE (w szczególności VAT) są bardzo skomplikowane. Trybunał mógłby więc przyczynić się do przełamywania błędnej linii orzeczniczej przyjętej przez sądy krajowe w tej sprawie. Problemem okazuje się jednak niechęć części składów sędziowskich do kierowania pytań do TSUE mimo obiektywnego istnienia wątpliwości. Analiza konsekwencji w zakresie VAT w zasadzie jakiejkolwiek transakcji, czy zdarzenia gospodarczego, bez uwzględnienia kontekstu unijnego, jest niewystarczająca, a przez to w istocie rzeczy może się okazać się całkowicie chybiona – podkreśla Skrok. Iwona Skrok wyraża nadzieję, że w krótkim czasie Naczelny Sąd Administracyjny w innym składzie zdecyduje się na zadanie pytania, a sprawa będzie rozstrzygana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który potwierdzi, że warunek polskiej ustawy stoi w sprzeczności z zasadą proporcjonalności i neutralności podatkowej. Z ulgi na złe długi mogą skorzystać jedynie osoby będące podatnikami VAT, które dokonały sprzedaży i mają problem z odzyskaniem od kontrahenta zapłaty za towar bądź usługę. W jakich sytuacjach można skorzystać z tej ulgi? Rozliczenie podatku VAT na zasadach korzystania z ulgi na złe długi reguluje art. 89a ustawy o VAT. Wprowadzenie przez ustawodawcę takich regulacji ma na celu pomoc w odzyskaniu zapłaconego podatku w przypadku, gdy należne kwoty podlegające opodatkowaniu nie zostały otrzymane. Innymi słowy, jeżeli podatnik odprowadził należny podatek VAT z tytułu dokonanych czynności, za które kontrahent się z nim nie rozliczył – może starać się o odzyskanie należnej kwoty podatku, jeżeli uprawdopodobni nieściągalność wierzytelności. Zgodnie z art. 89a ust. 1a ustawy o VAT, uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności ma miejsce wówczas, gdy nie została ona uregulowana bądź zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od dnia upływu terminu płatności wynikającego z umowy czy faktury. Z ulgi na złe długi nie może natomiast skorzystać podatnik VAT, który dokonał sprzedaży osobie, która nie prowadzi działalności gospodarczej. Chcesz dowiedzieć się więcej? Zapisz się na nasz newsletter! Faktura korygująca - czy można zmusić do poprawienia faktury? Warunki konieczne do spełnienia przez wierzyciela Aby podatnik, będący wierzycielem mógł skorzystać z ulgi na złe długi musi spełnić kilka warunków: podatnik, na rzecz którego została dokonana sprzedaż bądź świadczenie usługi musi należeć do czynnych podatników VAT oraz nie znajdować się w tracie postępowania upadłościowego bądź likwidacyjnego, w dniu poprzedzającym dzień złożenia korekty : wierzyciel i dłużnik powinni być zarejestrowani jak podatnicy czynni VAT, dłużnik nie może być w trakcie postępowania upadłościowego bądź likwidacji od dnia wystawienia faktury, z której wynika wierzytelność nie minęły dwa lata (licząc od końca roku, w którym faktura została wystawiona). Skorzystanie z odliczenia ulgi na złe długi wiąże się z dokonaniem korekty deklaracji VAT. Dla podatnika oznacza to, że powinien przede wszystkim zawiadomić dłużnika o konieczności uregulowania wierzytelności a następnie złożyć zawiadomienie do urzędu skarbowego o korekcie. Zawiadomienia dokonuje się na formularzu VAT – ZD: Ważne jest, ze korekty podatku należnego nie można dokonać wcześniej niż po upływie 14 dni, jakie ma dłużnik na spłatę należności, licząc od dnia otrzymania zawiadomienia od wierzyciela. A także, że wierzyciel nie mógł wykazać tej korekty przed okresem rozliczeniowym, w którym uzyskał potwierdzenie odbioru tego zawiadomienia przez dłużnika (wyr. WSA w Poznaniu, I SA/Po 327/13). W ramach ulgi na złe długi podatnik – wierzyciel uzyska możliwość zmniejszenia podatku należnego wraz z podstawą opodatkowania tylko w dokonywaniu rozliczenia za okres, w którym upłynęło 150 dni od daty terminu płatności. Nie będzie miała tu zatem kluczowego znaczenia deklaracja za wskazany okres rozliczeniowy a termin, jaki upłynął od daty terminu płatności. Odliczenie VAT–u od zakupu nawigacji Obowiązki dłużnika w procedurze odliczania ulgi Obowiązki dłużnika w ramach odliczania ulgi na złe długi zostały uregulowane w art. 89b ustawy o VAT. Jeżeli zatem dłużnik nie zapłaci w terminie 150 dni wierzytelności w jakiejkolwiek formie, wynikającej z faktury bądź umowy, wówczas zobowiązany jest do dokonania korekty kwoty naliczonego podatku, wynikającej z faktury. Jeżeli jednak podatnik – dłużnik ureguluje wierzytelność najpóźniej do końca okresu rozliczeniowego, w którym upłynął termin 150 dni – nie powstanie obowiązek korekty. W przypadku, gdy dłużnik uregulował w terminie jedynie część należności, wówczas obowiązek dokonania korekty naliczonego podatku będzie obejmował nieuregulowaną część należności. W razie kontroli podatkowej ze strony naczelnika urzędu skarbowego lub organu kontroli skarbowej, którzy stwierdzą nieprawidłowości i naruszenie obowiązku dokonania spłaty wierzytelności w terminie 150 dni – podatnik/dłużnik będzie miał nadal prawo do dokonania korekty VAT. Wówczas też organ podatkowy, przeprowadzający kontrolę może ustalić dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości 30% kwoty naliczonego podatku, wynikającego z nieopłaconych faktur. Czy podatek VAT można zaliczyć w koszty firmy? Przygotuj się do stosowania nowych przepisów! Poradnik prezentuje praktyczne wskazówki, w jaki sposób dostosować się do zmian w podatkach i wynagrodzeniach wprowadzanych nowelizacją Polskiego Ładu. Tyko teraz książka + ebook w PREZENCIE 06 października 2021 BDO W MEDIACH Wątpliwość dotyczy stosowania ulgi na złe długi do zdarzeń mających miejsce przed zmianą statusu spółki komandytowej, zarówno po stronie przychodowej oraz kosztowej, gdy korekta dokonywana jest już w momencie uzyskania statusu podatnika – wskazuje na łamach Rzeczpospolitej Emilia Wolnowska, doradca podatkowy, Tax Manager, BDO biuro w Poznaniu. Przypomnijmy, że spółki komandytowe zostały podatnikami od 1 stycznia 2021 r., jednak część spółek skorzystała z odroczenia terminu do 1 maja 2021 r. Zgodnie z art. 18f ust. 1 ustawy o CIT podstawa opodatkowania ustalona zgodnie z art. 18 lub art. 24d ust. 3 oraz po uprzednim odliczeniu kwot określonych w art. 18d: 1) może być zmniejszona o zaliczaną do przychodów należnych wartość wierzytelności o zapłatę świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, która nie została uregulowana lub zbyta, przy czym zmniejszenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie; 2) podlega zwiększeniu o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, które nie zostało uregulowane, przy czym zwiększenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie. Czy korekty powinni dokonać wspólnicy czy też już spółka jako podatnik? Odpowiedź na to pytanie można znaleźć w Rzeczpospolitej z 6 października 2021 r., str. H5

ulga na złe długi w bilansie